Monkey vs Drunk!

Εξετάσεις!

foninaousis.gr

Ωραίο θέαμα στις εξετάσεις για ζώνες του συλλόγου Ασιατικών Πολεμικών Τεχνών Νάουσας και Βέροιας -…

Μια μικρή γεύση από τις εξετάσεις που πραγματοποιήθηκαν στις Σχολές του Συλλόγου μας, στις 9 και 10/6/2017, σε Νάουσα και Βέροια. ! Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για την προσπάθειά τους! Οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γου Σου – Κουνγκ Φου, από τον SiFu ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΘΕΟΔΩΡΟ, αναγνωρισμένο Προπονητή από τη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Αθλητισμού και εντεταλμένο Εξεταστή από την Ομοσπονδία. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στα παιδιά που πέτυχαν να προβιβαστούν, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε όσα προσπάθησαν και θα συνεχίσουν να προσπαθούν, και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ για τη συνέχεια!

Εξετάσεις και στα βασικά όπλα: μακρύ όπλο (ΚΟΝΤΑΡΙ) και κοντό όπλο (ΣΠΑΘΙ). Συγκέντρωση, Πειθαρχία, Επιδεξιότητα. Η θέληση και ο αγώνας για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής ξεκινάει στον προστατευμένο αγωνιστικό χώρο…

Εξετάσεις και στην Κινέζικη Πυγμαχία (SANDA). Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν οι μαθητές του SIFU ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να κερδίσεις μια σύγκρουση, είναι να την αποφύγεις… αλλά αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, δίνει τη μάχη (κάθε είδους!) με όλη σου την ψυχή!

Και τις εξετάσεις έκλεισαν τα “μικρά” μας! Μικρά στην ηλικία αλλά μεγάλα στη θέληση, στις αποφάσεις, στις πράξεις! Με την υπέροχη πολεμική τους ΒΕΝΤΑΛΙΑ μας εντυπωσίασαν και κέρδισαν επάξια την επόμενη ζώνη.

Wudang Tai Chi

18ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Γου Σου – Κουνγκ Φου

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΝΑΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΒΕΡΟΙΑΣ ΣΤΟ 18ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΓΟΥ ΣΟΥ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ!
16 αθλητές,
34 συμμετοχές σε 25 διαφορετικές κατηγορίες,
13 Χρυσά + 10 Ασημένια + 5 Χάλκινα =
28 Μετάλια.
3 από τους αθλητές μας μοριοδοτούνται φέτος για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Ο SI FU ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ δεν μπορούσε να είναι πιο περήφανος για τα παιδιά του!

Ο Dimitris Papazisis είναι με την Konstantina Papazisi.

ΤΟ ΣΑΟΛΙΝ ΓΟΥ ΣΟΥ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Γράφει ο SI FU ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ,
Αναγνωρισμένος Προπονητής από τη Γ.Γ. Αθλητισμού
Εκπαιδευτής στο ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΣΙΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΝΑΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΒΕΡΟΙΑΣ

Κάθε πολεμική τέχνη, για να είναι σοβαρή, πρέπει να μπορεί να ασκείται από την παιδική ηλικία και να είναι ικανή να κερδίσει την καρδιά ενός παιδιού.
Παρακάτω παραθέτω δέκα λόγους που εξηγούν γιατί το Γου Σου αποτελεί την ιδανική άσκηση για παιδιά, τους οποίους, μέσα από την προσωπική μου πρακτική και εμπειρία, μπορώ να μοιραστώ σήμερα μαζί σας.

1. ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ:
Το να πάρουμε τα παιδιά από τον καναπέ ή τον υπολογιστή (παιχνίδια) και να τα ενθαρρύνουμε να είναι πιο ενεργά είναι μια πραγματική πρόκληση. Η εγγραφή ενός αδρανούς κινητικά παιδιού σε μια τέτοια σωματικά απαιτητική ενασχόληση όπως το Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου όχι μόνο αποτρέπει την καθιστική ζωή που έχει συνηθίσει αλλά την αντικαθιστά με μια ευχάριστη δραστηριότητα που το εμπνέει να δραστηριοποιηθεί σωματικά.

2. ΥΓΕΙΑ:
Το κυριότερο ίσως ευεργέτημα μια κινητικής δραστηριότητας σε ένα παιδί φυσικά είναι η καλή φυσική του κατάσταση. Πολλά παιδιά λόγω της καθιστικής ζωής πάσχουν από παχυσαρκία, σκελετικά προβλήματα, υπερελαστικότητα ή, αντίθετα, ακαμψία αρθρώσεων κ.λπ. Τα παιδιά, μέσα από τις ειδικές παιδικές δεξιότητες του Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου, που ονομάζεται «Ντονγκ Τζι Κουνγκ», αποκτούν όχι μόνο φυσική αντοχή και ενδυνάμωση του σώματος αλλά και επιτυγχάνουν να ενισχύουν ευαίσθητες περιοχές του σώματός τους.

3. ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ:
Ένα από τα κεντρικά δόγματα όλων των μορφών των πολεμικών τεχνών δίνει έμφαση στην αυτοπειθαρχία. Τα παιδιά του σήμερα είναι πολύ καλομαθημένα στο να έχουν ό,τι επιθυμούν άμεσα, και διδαχές αυτοσυγκράτησης και πειθαρχίας δεν είναι πάντα εύκολο να τις δεχτούν. Στα παιδιά που ασκούν πολεμικές τέχνες, γίνεται συνεχής υπενθύμιση του πόσο απαραίτητη είναι η αυτοπειθαρχία.

4. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ:
Τα παιδιά με περιορισμένη κοινωνικότητα μπορούν ευκολότερα να κάνουν νέους φίλους όταν είναι σε ένα περιβάλλον, ακόμα και με διαφορετικές ηλικίες, όπου μοιράζονται ένα κοινό ενδιαφέρον. Τα παιδιά στην παιδική χαρά μπορεί να μην έχουν πάντα πολλά κοινά σημεία, αλλά τα συνασκούμενα παιδιά που αγωνίζονται σε μια κοινή προσπάθεια μέσα από το ομαδικό μάθημα «δένονται» το ένα με το άλλο και μάλιστα με ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Ιδιαίτερα δε σε ασκήσεις συνεργασίας με δύο ή και περισσότερα άτομα, όπως τα «Ντουί Λιάν», οι οποίες φέρνουν σε επαφή τα παιδιά για να οικοδομήσουν από κοινού τις δεξιότητές τους στην αυτοάμυνα με βάση την αρμονία της δράσης και της αντίδρασης, και όχι με τη μορφή στατικών και «τυφλών» χτυπημάτων επιβολής που συνηθίζονται σε άλλες πολεμικές τέχνες.

5. ΑΦΟΣΙΩΣΗ:
Η αφοσίωση και η συγκέντρωση σε μια άσκηση ή σε μια ρουτίνα με στόχο τη βελτίωση μιας ικανότητας είναι σημαντικό εφόδιο για το παιδί για όλες του τις επιδιώξεις. Το να παλεύει αναπόσπαστο και εστιασμένο σε αυτό που κάνει είναι θεμελιώδης τακτική στο Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου, μιας και είναι ο μόνος τρόπος για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του.

6. ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ:
Η χαρά που λαμβάνει κατά τη διάρκεια του μαθήματος μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη προς τον εαυτό του και το αποτέλεσμα είναι μια ενισχυμένη προσωπικότητα που δεν φοβάται να παλέψει και να προσπαθήσει. Ιδιαίτερα στο παραδοσιακό Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου μαθαίνει να διαχειρίζεται το άγχος μιας ενδεχόμενης αποτυχίας, με αποτέλεσμα να επιβεβαιώνει την προσπάθειά του, θέτοντας έτσι νέους στόχους.

7. ΣΕΒΑΣΜΟΣ:
Η μάθηση οποιασδήποτε πολεμικής τέχνης απαιτεί από το παιδί να δείξει τον σεβασμό του προς τον δάσκαλό του. Ο σημερινός πολιτισμός έχει χάσει τον σεβασμό στην παράδοση, στους δασκάλους και στην αρχαία σοφία. Ο ιδιαίτερος χαιρετισμός που απαιτείται στην αρχή και στο τέλος κάθε μαθήματος προς τον δάσκαλο μαθαίνει στο παιδί να εκτιμά και να παίρνει στα σοβαρά αυτό που διδάσκεται, ξεχωρίζοντάς το από το παιχνίδι. Επίσης το παιδί μαθαίνει να τιθασεύει την δύναμή του μέσω του σεβασμού και της πειθαρχίας.

8. ΕΙΡΗΝΗ:
Αν σκέφτεστε ότι η διδασκαλία πολεμικών τεχνών προωθεί τη βίαιη συμπεριφορά, μάλλον δικαιολογήστε γιατί βλέπετε πολύ τηλεόραση ή κινηματογράφο. Στην πραγματικότητα, μια σοβαρή πολεμική τέχνη διδάσκει στα παιδιά την ειρηνική – μη βίαιη επίλυση διαφορών και τονίζει τη σημασία της αποφυγής ακόμα και μιας απλής φιλονικίας. Η σοβαρότητα, η ετοιμότητα και η αποφασιστικότητα σε ένα βλέμμα μπορούν να κερδίσουν μια μάχη χωρίς καν αυτή να ξεκινήσει. Αυτή είναι και η ύψιστη μορφή αυτοάμυνας.

9. ΟΜΑΔΙΚΟΤΗΤΑ:
Τα παιδιά, μέσα από την ομαδική εργασία συντονισμού εκτέλεσης ενός κινητικού συνόλου «Τάο Λου» (φόρμες εικονικής μάχης, ασκήσεων κ.ά.), μαθαίνουν να πειθαρχούν, να οδηγούν και να οδηγούνται με ομαδικό πνεύμα συνεργασίας, για ένα κοινό αποτέλεσμα.

10. ΒΕΛΤΙΩΣΗ:
Τα οφέλη της κατάρτισης στην πολεμική τέχνη του Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου δεν τελειώνουν μέσα στη σχολή. Η ενδυνάμωση της αυτοεκτίμησης, το αυξημένο επίπεδο φυσικής κατάστασης και οι δεξιότητες συνεργασίας θα βοηθήσουν επίσης το παιδί σας και στις υπόλοιπες κοινωνικές πτυχές της ζωής τους, καθώς θα ασκούν θετική επιρροή και στους γύρω του, αφού το ίδιο θα ωριμάζει και θα φέρεται πιο σοφά και υπεύθυνα σαν να είναι ενήλικας.

Αναμφισβήτητα το Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου συγκεντρώνει όλα τα υψηλά δεδομένα της σύγχρονης προπονητικής και θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλία ολόκληρα. Κι αυτό γιατί απλά δεν σταματά ποτέ… εξελίσσεται, ενσωματωμένο επί αιώνες μέσα στον αέναο κύκλο της ζωής. Δεν έχει όρια και μέσα σε όλα αυτά που μας προσφέρει, μας δίνει την ικανότητα και τη δύναμη να μαχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε καθημερινά τον πιο ισχυρό και άξιο αντίπαλό μας… τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως τελικά η λέξη «άθλημα» να ταιριάζει πραγματικά στο Σαολίν Γου Σου Κουνγκ Φου γιατί το να υπερβαίνει διαρκώς κάποιος τον εαυτό του δεν μπορεί πραγματικά παρά να είναι ένας «άθλος»…

‎

H Προπόνηση στις Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες ή η Απατηλή Γοητεία των Ταολού-μέρος δεύτερο

Σανσόου, με απλά λόγια, είναι οι τεχνικές μάχης, οι συνδυασμοί δηλαδή αμυντικών και επιθετικών στοιχείων. Απλές τεχνικές όπως ένα μπλοκ συνδυασμένο με δύο ή τρία χτυπήματα, ή πιο σύνθετες όπως ένα κλείδωμα συνδυασμένο με μία ανατροπή. Κάθε στυλ έχει τις δικές του τεχνικές μάχης που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα άλλα, όμως η γνώση της εξωτερικής μορφής μιας τεχνικής από μόνη της έχει μικρή αξία. Αντίθετα, η γνώση της ουσίας της τεχνικής, δηλαδή η κατανόηση και κατάκτηση του είδους δύναμης, του ρυθμού εκτέλεσης και του τρόπου εφαρμογής δύναται να μετατρέψει τις απλές κινήσεις σε κάτι ικανό να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση. Και αυτό βεβαίως με την προϋπόθεση της συστηματικής και επίπονης εξάσκησης σε αυτές. Η προπόνηση στο σανσόου ακολουθεί συνήθως τρία στάδια: α) εκτέλεση της τεχνικής στον αέρα και από τις δύο πλευρές, στοιχείο πολύ σημαντικό για την πραγματική μάχη β) εφαρμογή της τεχνικής με αντίπαλο με έναν ελεγχόμενο τρόπο για την αποφυγή τραυματισμών, αφού αρκετές τεχνικές μπορεί να είναι επικίνδυνες και γ) προσπάθεια να εφαρμοστεί η κάθε τεχνική στην ελεύθερη μάχη (σπάρινγκ). Επιπλέον, δεν πρέπει να παραλείπεται η εξάσκηση στους στόχους, στο σάκο ή σε άλλα βοηθητικά μέσα προκειμένου να βελτιώσει ο ασκούμενος το αναγκαίο είδος δύναμης καθώς και την ειδική αντοχή που χρειάζεται στη μάχη. Πολλά στυλ, διάσημα για την αποτελεσματικότητα τους στη μάχη, διαθέτουν τεχνικές σαν σόου ξέχωρα από τις τεχνικές που περιέχουν μέσα στα ταολού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα στυλ του Αετού με τις «50 τεχνικές της συνεχόμενης γροθιάς» και του Τονγκ Μπέι Τσουάν με τις «138 τεχνικές μάχης». Το Σίνγκ Γι επίσης εξασκεί τα «πέντε στοιχεία», που είναι στην πραγματικότητα πέντε βασικές τεχνικές του συστήματος, ενώ το ίδιο κάνει και το σύστημα Πα Τζι μέσα από τις οκτώ τεχνικές Τζιν Γκαν Πα Σου. Αρκετά συστήματα, ωστόσο, δεν περιλαμβάνουν σήμερα στην ύλη τους ελεύθερες τεχνικές και γιαυτό πρέπει να τις ξαναδανειστούν μέσα από τα ταολού και να τις εξασκήσουν με τον τρόπο που περιγράψαμε -πράγμα που δεν αποτελεί πρόβλημα, αρκεί βεβαίως ο δάσκαλος να γνωρίζει πραγματικά και σε βάθος το στυλ του.

Το να μονοπωλούν τα ταολού την προπόνηση αφήνοντας από έξω κάτι τόσο αυτονόητο όπως είναι η προπόνηση στο σανσόου και στο σπάρινγκ είναι λάθος είτε το εξετάσουμε από την πλευρά της παράδοσης είτε από την πλευρά της σύγχρονης προπονητικής. Η προπόνηση στα παραδοσιακά κινέζικα στυλ δεν μπορεί, κατά την γνώμη μου, να θεωρηθεί πλήρης αν δεν περιλαμβάνει ασκήσεις για την καλλιέργεια της μαχητικής δεινότητας ή, όπως ονομάζονται στα κινέζικα στυλ, ασκήσεις “Τσουάν Κουνγκ”. Η μέθοδος αυτή περιλαμβάνει έναν συνδυασμό εσωτερικών ασκήσεων (νέι κούνγκ) και εξωτερικών ασκήσεων (γουάι κούνγκ) με τις οποίες μπορεί να ενδυναμώσει κανείς το σώμα ή να αποκτήσει ιδιαίτερες δεξιότητες χρήσιμες στη μάχη. Οι πιο συνηθισμένες ασκήσεις είναι αυτές των κατηγοριών του Γινγκ Κούνγκ (σκληραίνω το σώμα) και Τζαν Τζουάνγκ (στέκομαι ακίνητος σαν στύλος). Η μέθοδος “Τσουάν Κουνγκ” μπορεί να δυναμώσει απίστευτα την αντοχή του σώματος στο να δέχεται ή να εκτελεί χτυπήματα αλλά φέρνει ταυτόχρονα και εξαιρετικά αποτελέσματα στην εκρηκτικότητα του ασκούμενου. Οι ασκήσεις σκλήρυνσης του σώματος αποτελούν μέρος της μακράς παράδοσης του Γουσού και η εξάσκηση δεν εξαντλείται μονάχα στο να χτυπάς τα χέρια ή τα πόδια, αλλά περιλαμβάνει έναν πολύ βαθύτερο σχεδιασμό που συνδυάζει τις ασκήσεις Τσι Κούνγκ με τις εξωτερικές ασκήσεις ενδυνάμωσης. Όπως λέγεται τις κινέζικες πολεμικές τέχνες: «Νέι Λιέν Γι ΚόουΤσι, Γουάι Λιέν Τζιν Γκου Πι», δηλαδή «μέσα εξασκούμε το qi, έξω εξασκούμε τους μυς, τα οστά και το δέρμα». Επίσης δεν πρέπει να παραλείπεται και ο σχεδιασμός ενός κλασικού προγράμματος ανάπτυξης της αντοχής και της δύναμης. Το τρέξιμο και οι ασκήσεις με αντίσταση είναι αναντικατάστατα και δεν πρέπει να υποτιμούνται.

Για να επανέλθω λοιπόν στο αρχικό μου ερώτημα, η ανάδειξη ενός καλού μαχητή Γουσού -ειδικά σήμερα που ο χρόνος ενασχόλησης για τους περισσότερους αθλητές / μαθητές έχει μειωθεί πολύ-, καθορίζεται άμεσα τόσο από την ουσιαστική γνώση των τεχνικών, όσο και από την σωστή προπονητική χρήση του μεθοδολογικού οπλοστασίου που προανέφερα. Η ποικιλία των τεχνικών αλλά και η προπονητική διαδικασία των Κ.Π τεχνών είναι τέτοια που αν συνδυαστεί με τις γνώσεις της σύγχρονης προπονητικής μεθοδολογίας μπορεί να παράξει σπουδαία αποτελέσματα προς την κατεύθυνση της απόκτησης μαχητικής τεχνικής. Το περιεχόμενο και η μεθοδολογία του Γουσού είναι τόσο πλούσια που δεν υπάρχει ανάγκη να δανείζεται κανείς μεθόδους άλλων μαχητικών τεχνών ή σύγχρονων μαχητικών αθλημάτων, εφόσον γνωρίζει σε βάθος το πως και το γιατί της δικιάς του τέχνης και φροντίζει να εμβαθύνει και να εμπλουτίζει τις γνώσεις του. Πρέπει βεβαίως κανείς να έχει στο μυαλό του πως εμπλουτισμός των γνώσεων δεν σημαίνει την άκριτη μίμηση προγραμμάτων ή προπονητικών μεθόδων, αλλά πραγματική κατανόηση των θεμελιωδών μαχητικών αρχών. Κι αυτό γιατί η άκριτη μίμηση ενός ξένου προπονητικού πλάνου -χωρίς κανείς να γνωρίζει τι έχει στο μυαλό του ο τάδε ή ο δείνα διάσημος δάσκαλος ή το γιατί και το πώς δημιουργήθηκε μια τεχνική εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια πριν-, μπορεί να είναι εκτός από αναποτελεσματική και επικίνδυνη για τους αθλητές.

Ο προπονητής του Γουσού δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο στόχος καθορίζει τα μέσα. Αν με ενδιαφέρει η απόκτηση μαχητικής ικανότητας, τότε η εξάσκηση στα ταολού αποτελεί απλώς ένα μέσο και όχι τον τελικό μου στόχο. Η γνώση ενός ταολού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξασφαλίσει την ικανότητα της μαχητικής ουσίας του, ούτε οι παραφουσκωμένοι υπερτροφικοί μύες την αποτελεσματική χρήση της δύναμης σε ένα χτύπημα. Με απλά λόγια, το «Κουνγκ Φου» ήταν και συνεχίζει να είναι το αποτέλεσμα ενός αρμονικού συνδυασμού του «χρόνου», του «κόπου» και κυρίως του σωστού «τρόπου».

Παναγιώτης Δερβέντης

* Τα ταολού δεν είναι σημερινή εφεύρεση, αφού έχουμε αναφορές πως οι κινέζοι τα χρησιμοποιούσαν ήδη από την αρχαιότητα. Η σημερινή δομή των ταολού αποκρυσταλλώθηκε για τα περισσότερα στυλ κατά της περίοδο της Τσινγκ δυναστείας (1644 μ.Χ – 1911 μ.Χ).

H Προπόνηση στις Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες ή η Απατηλή Γοητεία των Ταολού

Όσοι ασχολούνται με τις παραδοσιακές μαχητικές τέχνες λίγο πολύ συμφωνούν πως τα βασικά οφέλη της ενασχόλησής μας με αυτές μπορούν να μπουν κάτω από δυο μεγάλα κεφάλαια: την απόκτηση μαχητικής ικανότητας και τη βελτίωση της υγείας. Οι πιο “παραδοσιακοί” μεταξύ των δασκάλων βλέπουμε το Γουσού και σαν «δρόμο» για να διευρύνουμε το πνεύμα μας και να ανοίξουμε την καρδιά μας.
Η σειρά ιεράρχησης των τριών αυτών στόχων δεν είναι αυτονόητη και εξαρτάται τόσο από τον δάσκαλο όσο και από τον εκάστοτε μαθητή. Επίσης καθορίζεται από τις ιστορικές συνθήκες, αλλά και από την φάση ζωής που βρίσκεται καθένας από εμάς, όταν καλείται να απαντήσει στο ερώτημα: “γιατί κάνω πολεμικές τέχνες”. Φυσικά οι τρεις παραπάνω στόχοι δεν είναι ανεξάρτητοι, αλλά η ανάπτυξη του ενός επηρεάζει και επηρεάζεται από τον άλλο. Παρόλα αυτά, όταν μιλάμε για μαχητική ή πολεμική τέχνη, η κατάκτηση της μαχητικής ικανότητας, δηλ. η δυνατότητα του ασκούμενου να αμυνθεί, εάν και εφόσον χρειαστεί, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητος στόχος. Όπως λέει και ο δάσκαλος μου Κουό Σιάν Χε: «Αν χάσουμε την καρδιά της τέχνης που είναι η μάχη, τότε θα χάσουμε και την τέχνη».

Ωστόσο, παρότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαμε σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο πως ένας από τους πρωταρχικούς στόχους των Κ.Π. τεχνών είναι η κατάκτηση της μαχητικής ικανότητας, στο παρόν άρθρο θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εάν ο συνήθης τρόπος εξάσκησης στο γουσού εξακολουθεί σήμερα να προσφέρει τη δυνατότητα υλοποίησης του στόχου της μαχητικής ικανότητας. Ελπίζω οι σκέψεις αυτές να μας δώσουν την ευκαιρία να θυμηθούμε τη λογική των παραδοσιακών μας συστημάτων και να ξαναδούμε εκ νέου όχι μόνο τις τυχόν αδυναμίες τους, αλλά κυρίως τα εγγενή μαχητικά πλεονεκτήματά τους.

Προκειμένου να εξετάσουμε το παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να εμβαθύνουμε στην προπονητική διαδικασία που ακολουθείται σήμερα στις περισσότερες παραδοσιακές κινέζικες μαχητικές τέχνες. Πιο αναλυτικά, το συνηθέστερο και πιο διαδεδομένο μοτίβο προπόνησης στις Κ.Π. τέχνες, τόσο στη σύγχρονη Κίνα όσο και στη σύγχρονη Δύση είναι τα ταολού, δηλ. οι γνωστές σε όλους μας φόρμες.
Τα ταολού ή φόρμες, όπως συνηθίζεται να τις αποκαλούμε, είναι συνδυασμένες τεχνικές άμυνας και επίθεσης, τοποθετημένες σε αρμονική σειρά, οι οποίες επιτρέπουν στον ασκούμενο να εξασκηθεί στην τεχνική του συστήματός του με την μορφή της σκιαμαχίας*. Με δεδομένη την ύπαρξη δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων διαφορετικών κινέζικων μαχητικών στυλ, είναι λογικό πως μία από τις χρησιμότητες των ταολού είναι μέχρι και σήμερα η διαιώνιση του συστήματος. Ο δάσκαλος διδάσκει στον μαθητή τις φόρμες του συστήματός του, μεταβιβάζοντας του τα μυστικά της τέχνης του και εξασφαλίζοντας, αλλά και ελέγχοντας ταυτόχρονα την συνέχιση του συστήματος από τη μια γενιά στην άλλη. Επίσης μέσα στα ταολού, ειδικά στα πιο προχωρημένα από αυτά, υπάρχουν κωδικοποιημένες ή και κρυμμένες, οι τεχνικές του συστήματος, τις οποίες ο μαθητής με την βοήθεια του δασκάλου του έχει την δυνατότητα να κατανοήσει.

Από καθαρά προπονητική άποψη, τα παραδοσιακά ταολού ως ένας καλά δομημένος συνδυασμός αμυντικών και επιθετικών ενεργειών, αποτελούν έναν εξαιρετικό τρόπο για να εξασκήσει ο μαθητής την μαχητική του ικανότητα, βελτιώνοντας ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά, τη δύναμη, την εκρηκτικότητα, την ευκαμψία και την ταχύτητα του. Ό,τι δηλαδή θα του χρειαστεί και στις συνθήκες μια ρεαλιστικής σύγκρουσης. Επίσης, ένα επιπλέον όφελος της προπόνησης μέσω των ταολού -και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι έχουν εμπειρία σε αυτά- είναι ότι γυμνάζει συνολικά το μυοτενόντιο σύστημα χωρίς να επιβαρύνει υπέρμετρα μια μόνο μυϊκή ομάδα. Για το λόγο αυτό μπορεί να χρησιμεύσει ως μία εναλλακτική μέθοδος προπόνησης αλλά και ως μέθοδος ενεργητικής αποκατάστασης στα πλαίσια όλων των μαχητικών αθλημάτων των οποίων το πρόγραμμα περιλαμβάνει συστηματική εξάσκηση στο σπάρινγκ. Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται και η ψυχική εφορία που δημιουργεί στον αθλητή η εκτέλεση μιας φόρμας, αλλά και το αισθητικό μέρος που απολαμβάνουν τόσο οι ίδιοι οι αθλητές όσο και οι θεατές που παρακολουθούν τους αγώνες και τις επιδείξεις.

Τα πλεονεκτήματα των ταολού είναι ποικίλα και σημαντικά, ωστόσο η γοητεία που ασκούν οδηγεί συχνά σε μια μονοδιάστατη χρήση, η οποία είναι σαφές ότι δεν μπορεί να οδηγήσει στα επιθυμητά μαχητικά αποτελέσματα, παρά μόνο εάν οι τεχνικές που δομούν την εκάστοτε φόρμα (και εκτελούνται στον αέρα χωρίς πραγματικό αντίπαλο) αποσπαστούν από αυτήν και εξασκηθούν σαν ελεύθερες τεχνικές μάχης. Και εδώ ακριβώς ερχόμαστε στο δυστυχώς παραμελημένο στις μέρες μας σανσόου, στο σπουδαιότερο προπονητικό μέσο της παράδοσης του Γουσού, το οποίο καθορίζει επί της ουσίας την ανάπτυξη ή μη της μαχητικής ικανότητας.

Συνέχιζεται…

Παναγιώτης Δερβέντης

* Τα ταολού δεν είναι σημερινή εφεύρεση, αφού έχουμε αναφορές πως οι κινέζοι τα χρησιμοποιούσαν ήδη από την αρχαιότητα. Η σημερινή δομή των ταολού αποκρυσταλλώθηκε για τα περισσότερα στυλ κατά της περίοδο της Τσινγκ δυναστείας (1644 μ.Χ – 1911 μ.Χ).

Η αξία του διαλογισμού στις πολεμικές τέχνες

Διαλογισμός είναι μια κατάσταση βαθειάς συγκέντρωσης. Μέσα από την τακτική πρακτική σε αυτό, ο ασκούμενος μαθαίνει να χαλαρώνει και να αναπτύσσει την συνειδητότητα σε σχέση με τον εαυτό του. Η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της συγκέντρωσης της προσοχής είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της άσκησης του διαλογισμού. Ο νους μαθαίνει την προσήλωση στο σημείο που επιλέγουμε να προσέχουμε. Οι πιθανότητες διάσπασης της προσοχής ελαχιστοποιούνται και η πρόκληση ως προς την επίτευξη αυτού είναι μεγάλη γιατί ο νους συνέχεια ‘γεννάει’ σκέψεις, ταυτίζεται με αυτές, τακτοποιεί και ελέγχει τα πράγματα υποτίθεται αλλά πολλές φορές έρχεται η ίδια η ζωή να ανατρέψει τα σχέδια. Μόνο η ανάπτυξη της ευελιξίας μας βοηθάει να προσαρμοστούμε στις αναπάντεχες αλλαγές που – τις πιο πολλές φορές- ξαφνικά εμφανίζονται στη ζωή μας.

Δεν είναι εύκολο να ησυχάσει ο νους και να προσηλωθεί κάπου. Οι ιδέες, τα συναισθήματα, οι επιθυμίες και ένα σωρό άλλα αναπαράγονται με μεγάλη ταχύτητα μέσα μας. Το να μπορεί κάποιος να έχει επίγνωση αυτού του πράγματος και με την θέλησή του να το σταματάει είναι ένα από τα πολλά οφέλη που αποκομίζουμε από την άσκηση του διαλογισμού και επίσης κάτι πολύ σημαντικό στην εφαρμογή των πολεμικών τεχνών. Η εσωτερική σιγή, η εστιασμένη προσοχή και η αυξημένη εγρήγορση είναι οι αρετές που βοηθούν στην πληρέστερη αντιμετώπιση του αντιπάλου ή ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού όταν ‘ξεφεύγει’ σε μονοπάτια που δεν είναι μια συνειδητή επιλογή.

Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνουμε μέσα από την διαδοχή των κινήσεων να εφαρμόζουμε τις αρχές αυτών των τεχνών και μέσα από την πολιτισμική παράδοση που διέπει κάθε σύστημα να ερχόμαστε σε επαφή με το φιλοσοφικό ή μεταφυσικό του υπόβαθρο. Μια μικρή ιστορική αναδρομή θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πως συνδέθηκε ο διαλογισμός με αυτές τις τέχνες. Σύμφωνα με την παράδοση ο Μποντιντάρμα ήταν αυτός που εισήγαγε τον διαλογισμό. Γεννήθηκε το 440μΧ στη Ν. Ινδία και ως γιος βασιλιά γνώριζε πολεμικές τέχνες. Θεωρήθηκε ιδρυτής του Κουνγκ Φου. Έφτασε στην Κίνα το 525μΧ και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στο ναό Σαολίν. Διαλογίστηκε για εννιά χρόνια σε μια σπηλιά βλέποντας έναν γυμνό τοίχο. Εκείνη την εποχή ο Βουδισμός Μαχαγιάνα είχε ήδη διαδοθεί στην Κίνα, και ο Μποντιντάρμα θεωρούσε ότι η πρακτική του διαλογισμού ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη σε υψηλά επίπεδα της πολεμικής τέχνης δια μέσου αυτής της συγκεκριμένης πνευματικής πειθαρχίας. Ο ιάπωνας μοναχός Ντογκέν ταξίδεψε στην Κίνα και επιστρέφοντας στην Ιαπωνία μετέφερε όλη αυτή την γνώση και έτσι το Τσαν έγινε Ζεν.

Οι πολεμιστές εκείνης της εποχής που έρχονταν αντιμέτωποι με το θάνατο κάθε στιγμή, διέκριναν ότι η άσκηση του διαλογισμού τους καλλιεργούσε ποιότητες όπως αυτοέλεγχος, επίγνωση, αυτοπεποίθηση, συνείδηση της κάθε στιγμής και επίσης βοηθούσε στην διατήρηση ενός γαλήνιου και ήσυχου νου, απαραίτητη προϋπόθεση για την ευνοϊκή εξέλιξη της μάχης. Οι σαμουράι ήταν από τους πρώτους που αναγνώρισαν την αξία του διαλογισμού και χρησιμοποιούσαν τις πολεμικές τέχνες σαν μονοπάτι για την πνευματική τους εξέλιξη. Οι επαγγελματίες στρατιώτες εκπαιδεύονταν σε βουδιστικά μοναστήρια και αυτό τους έκανε ξεχωριστούς γιατί γνώριζαν εκ βαθέων την τέχνη του πολέμου αλλά και της ειρήνης. Μέσα από την συνεχή πρακτική αναγνώρισαν ότι ο εγωισμός ήταν από τους μεγαλύτερους αντιπάλους και η πνευματική ωριμότητα ήταν προτεραιότητα. Η ακεραιότητα, η ανάπτυξη του χαρακτήρα και η ειρήνη ήταν το κύριο ενδιαφέρον τους.

Από τότε μέχρι και σήμερα όλοι οι σημαντικοί δάσκαλοι πολεμικών τεχνών εντάσσουν την άσκηση του διαλογισμού σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη τους. Είναι αλήθεια ότι η καλλιέργεια του χαρακτήρα, ώστε να μπορεί να μείνει κάποιος εσωτερικά και εξωτερικά ακέραιος, είναι το κύριο μέλημα των μαθητών γιατί ακριβώς αν δεν είσαι σιωπηλός εσωτερικά, αποστασιοποιημένος από συναισθήματα και σκέψεις δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κανέναν. Και αυτό συμβαίνει γιατί αν δεν ησυχάζεις εσωτερικά πολύ εύκολα μπορείς να χαθείς στους δαιδάλους της προσωπικότητας κάνοντας λάθος αξιολόγηση των περιστάσεων. Η σιγή του νου που επιτυγχάνεται με τον διαλογισμό φέρνει εξαιρετικά αποτελέσματα όχι μόνο κατά την διάρκεια της άσκησης των πολεμικών τεχνών και της αντιμετώπισης του αντιπάλου αλλά και στη ζωή μας. Ο άνθρωπος που έχει συνείδηση στο τι του συμβαίνει και μπορεί ήσυχα ‘να αφουγκραστεί’ τις υπάρχουσες συνθήκες σίγουρα θα ελιχτεί μέσα στη καθημερινότητα με ευελιξία και ξεκάθαρη στάση. Στις μέρες μας αν λάβουμε υπ’ όψιν και τις παγκόσμιες εξελίξεις οι αναγκαιότητα ‘εσωτερικών πολεμιστών’ νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη αν θέλουμε να βιώσουμε και να μεταφέρουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο.

Σήμερα δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε αντιμαχόμενα βασίλεια αλλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ζωή που συνήθως είναι δύσκολη σε διάφορα επίπεδα. Η κατάκτηση της τεχνικής δεν είναι και η απόδειξη ότι κάποιος γνωρίζει την πολεμική τέχνη που έχει επιλέξει. Η εσωτερική καλλιέργεια είναι το πιο σημαντικό στοιχείο.

Ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος συνδέονται, «Γνώρισε το εαυτό σου και έτσι θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» αναγραφόταν στο μαντείο των Δελφών. Η αντίληψη των αρχών του σύμπαντος καθορίζει την πολεμική τέχνη που γίνεται ένα μέσον για να εκδηλωθούν. Ακινησία και κίνηση εμπεριέχουν το ένα το άλλο.

Η κατανόηση ότι ή ίδια η πολεμική τέχνη είναι διαλογισμός θα μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε πληρέστερα και να εκφράσουμε τις ικανότητές μας χωρίς παρεμβολή σκέψης με αποτέλεσμα κάθε αντίδραση μας σε οτιδήποτε συμβαίνει να είναι σωστή, αυθόρμητη και ακαριαία.

Ελευθερία Καζαντζή

Ο αθλητής του Κουνγκ Φου

Υπάρχουν ταλέντα στις πολεμικές τέχνες;

Σίγουρα όλοι έχουμε παρακολουθήσει επιδείξεις πολεμικών τεχνών με γνωστότερους τους Saolin, Tigers και άλλους. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο προικισμένα είναι αυτά τα παιδιά και πόσες ώρες προπόνησης έχουν στο ενεργητικό τους για να καταφέρουν ότι κάνουν.

Η έννοια του ταλέντου είναι συγκεχυμένη και πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα στην αναγνώριση του. Παλιότερες αντιλήψεις εστίαζαν, λαθεμένα, στη κληρονομική προδιάθεση ή σε γενετικά χαρακτηριστικά πχ ύψος, ταχύτητα αντίληψης, φυσική δύναμη κ.α. Το αποτέλεσμα ήταν να απορρίπτονται αθλητές οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν διαπρέψει. Στις πολεμικές τέχνες υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο σε σχέση με τον αθλητισμό και αυτό είναι η τέχνη. Δε φτάνει μόνο μια τεχνική να είναι αποτελεσματική, θα πρέπει να είναι και ωραία. Αυτό δημιουργεί μια ακόμα παράμετρο στη ανακάλυψη του ταλέντου η οποία είναι η ανάγκη για έκφραση μέσα από ένα πολεμικό δρόμο οποιουδήποτε θέλουμε να χαρακτηρίσουμε ταλέντο. Η τέχνη εμπεριέχει συναισθήματα, βιώματα, αισθήσεις οι οποίες παρουσιάζονται στο κοινό τους αφού πρώτα έχει προηγηθεί, η άχαρη για τους περισσότερους, πρακτική εξάσκηση. Η γνώση, η εμπειρία αποκτάται με τη πάροδο του χρόνου και την αδιάκοπη προπόνηση σε θεμελιώδεις κανόνες που διέπουν τις πολεμικές τέχνες.

Καταλήγοντας λοιπόν στην ερώτηση αν μπορούμε να διακρίνουμε με σιγουριά ένα ταλέντο στις πολεμικές τέχνες η απάντηση είναι αρνητική στις μικρές ηλικίες και ο λόγος είναι ότι δεν αρκεί μόνο η ικανότητα εκμάθησης μιας τεχνικής αλλά και άλλοι παράμετροι όπως κοινωνικοί, οικογενειακοί, φιλικοί, επαγγελματικοί. Η αλληλεπίδραση αυτών με σωστή προπόνηση σε βάθος χρόνου θα μας δείξουν πως αντιλαμβάνεται κάποιος τη πολεμική τέχνη.

Η πρώτη επαφή με τη πολεμική τέχνη όταν γίνεται σε μικρή ηλικία έχει ως πρώτο και μοναδικό στόχο την άθληση. Εκεί μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια χαρακτηριστικά- ικανότητες οι οποίες με τη κατάλληλη υποστήριξη είναι ικανές να δημιουργήσουν ένα ταλέντο. Είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι τα ταλέντα δημιουργούνται δε γεννιούνται. Κάποιος που θα γεννηθεί με κάποια επιδεξιότητα δε σημαίνει ότι θα διαπρέψει στο άθλημα που κατανοεί ευκολότερα από τους υπόλοιπους. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο στην εμφάνιση, τη δημιουργία και την αξιοποίηση ενός ταλέντου.

Το παράδειγμα του Μάικλ Φέλπς

Σε παιδική ηλικία ο Φέλπς έχει σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας. Το πρόβλημα είναι έντονο και ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Οι γιατροί συστήνουν στη διαζευγμένη μητέρα να τον εντάξει σε ένα αθλητικό πρόγραμμα. Το μόνο που έχει κοντά της είναι το κολυμβητήριο στο οποίο στέλνει και τις δυο μεγαλύτερες κόρες της. Ο Μάικλ αντιδρά έντονα και παρουσιάζει έντονες φοβίες σε σχέση με το νερό και την επαφή με το πρόσωπό του. Μετά από δυο χρόνια σοβαρών αντιδράσεων η μητέρα ανήμπορη να κάνει κάτι ζητά, σαν τελευταία λύση, από ένα μεγάλο προπονητή να αναλάβει το γιό της. Του ζητά να του διδάξει πως μπορεί να αγαπήσει το νερό και να ασχοληθεί με τη κολύμβηση. Ο Μπάουμαν αναλαμβάνει τον εντεκάχρονο και σε τέσσερα χρόνια τον οδηγεί στην ολυμπιάδα του Σύδνεϋ καταλαμβάνοντας την πέμπτη θέση. Το τελικό αποτέλεσμα της αθλητικής καριέρας του Φέλπς είναι 15 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, 2 ασημένια, 2 αργυρά!

Γενετικά χαρακτηριστικά

Έχουν να κάνουν με τις επιμέρους απαιτήσεις της πολεμικής τέχνης π.χ ευκαμψία, ευλυγισία, αναλογία ύψους- βάρους και δύναμης ύψους -βάρους, σύσταση σώματος, αντανακλαστικά (ταχύτητα αντίληψης), αντιληπτική ικανότητα. Το πρόβλημα που δημιουργείται είναι ότι όλοι αυτοί οι παράμετροι διαρκώς μεταβάλλονται σε αυτές τις ηλικίες, αυτό σημαίνει ότι κάποιο παιδί μπορεί να μη δείχνει προικισμένο για τη συγκεκριμένη πολεμική τέχνη αλλά μετά από ένα χρονικό διάστημα να είναι. Κατά γενική ομολογία όμως ένα παιδί το οποίο έχει το σωματότυπο που απαιτείται για μια πολεμική τέχνη υπερτερεί από ένα άλλο που ξεκινά χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό.

Ψυχολογικά χαρακτηριστικά

Βασικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί ένα απλό ασκούμενο από ένα ταλέντο είναι το ψυχολογικό προφίλ που προϋπάρχει. Κύρια γνωρίσματα στη ψυχολογία ενός ταλέντου είναι:

1ον Προσήλωση στη προπόνηση και όχι στην επίδοση

Οι αθλητές αυτοί αγαπούν τη προπόνηση όσο κουραστική και αν είναι. Νιώθουν ότι αποκομίζουν πολλαπλά οφέλη απ’ αυτήν και την αποζητούν. Η βασική τους διαφορά από ένα απλό άνθρωπο είναι ότι γνωρίζουν πως για την επίτευξη ενός στόχου πρέπει να προετοιμαστούν πολύ καλά σε αντίθεση με τη μάζα που εστιάζει μόνο στη χαρά της απονομής μεταλλίων.

2ον Διαχείριση της ήττας

Κάθε ήττα είναι για αυτούς τους αθλητές ένα σχολείο που τους δείχνει λάθη που δε πρέπει να επαναλάβουν. Ο Μάικλ Τζόρνταν λέει ¨Έχασα περισσότερα από 9000 σουτ στη καριέρα μου. Ηττήθηκα σε 300 αγώνες. Σε 26 αγώνες με εμπιστεύτηκαν για να κάνω το σουτ της τελευταίας στιγμής και εγώ το έχασα. Απέτυχα πάλι και πάλι. Γι αυτό και τα έχω καταφέρει.¨

3ον Παραγωγικό άγχος

Είναι ένα γνώρισμα των μεγάλων αθλητών οι οποίοι στον αγώνα γίνονται πολύ καλύτεροι από την προπόνηση. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν και διαχειρίζονται το άγχος του αγώνα με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Προσοχή θα πρέπει να δίνεται από τους προπονητές στο ¨άγχος του πρωταθλητή.¨ Είναι το άγχος διατήρησης του γοήτρου που πολλές φορές οδηγεί στο λεγόμενο ¨πάγωμα.¨ Αυτοί είναι αθλητές που έχουν κατακτήσει πολύ γρήγορα φήμη χωρίς να έχουν προλάβει να διαχειριστούν σωστά την κατάσταση.

4ον Αποφασιστικότητα

Οι αθλητές αυτοί αναγνωρίζουν τη πολυπλοκότητα της τέχνης τους και είναι αποφασισμένοι να κάνουν θυσίες. Δεν τους απασχολεί τι κάνουν οι συνομήλικοι τους γιατί οι στόχοι τους είναι ανώτεροι και το αποτέλεσμα θα τους ανταμείψει πολλαπλά. Στη πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνονται ότι κάνουν θυσίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προικισμένου με όλα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά αθλητή είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ο οποίος αγωνιζόταν πολλά χρόνια χωρίς να γνωρίζει ότι είχε ρήξη χιαστών και όταν το έμαθε αγωνίστηκε άλλα 15 χρόνια χωρίς να κάνει χειρουργείο φοβούμενος ότι ο χώρος του μπάσκετ θα τον παραμέριζε αν μάθαινε το πρόβλημα του.

Περιβαλλοντικά Χαρακτηριστικά

Οι υποστηρικτές αυτού του μοντέλου ισχυρίζονται ότι ο κύριος παράγοντας δημιουργίας ενός ταλέντου είναι η σωστή προπόνηση και μόνο αυτή. Το προπονητικό περιβάλλον είναι ο πρωταγωνιστικός παράγοντας ανακάλυψης και εκπαίδευσης ενός ταλέντου με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτύχει στο άθλημα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Ο οποίος ξεκινά να ασχολείται με το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία. Από 11 χρονών παρακολουθείται στενά από σκάουτερ της Μάντσεστερ. Η ομάδα μετά από 5 χρόνια τακτικών δοκιμών τον καλεί στην ακαδημία της. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί ο παίκτης που ζητά κάθε ομάδα. Δηλαδή εκείνος που έχει τη δυνατότητα να πράξει ότι ακριβώς του ζητά ο προπονητής. Το ταλέντο του δεν ήταν ότι μπορούσε να μαγέψει τα πλήθη με τις ντρίπλες του αλλά με τις απαράμιλλες δυνατότητες που είχε να εκτελέσει με απόλυτη ακρίβεια οποιοδήποτε προπονητικό σχέδιο.

Η θεωρία του Daniel Coyle για τις εστίες ταλέντων

Η θεωρία είναι επικεντρωμένη στα ψυχολογικά και περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά ενός ταλέντου. Για να αποδείξει τη θεωρία του επισκέπτεται διάφορα σημεία του πλανήτη όπου εντοπίζονται εστίες ταλέντων σε διαφορετικά αθλήματα. Για παράδειγμα σε μια μικρή περιοχή της Ρωσίας βγαίνουν συνεχώς ταλέντα του τένις, σε μια συνοικία της Νότιας Κορέας παίκτριες του Γκολφ. Σε όσες περιοχές πήγε κράτησε σημειώσεις. Συγκρίνοντας τις σημειώσεις διαπίστωσε πολλά κοινά στις προπονητικές μεθόδους όλων αυτών των εστιών. Με βάση αυτή τη θεωρία καταλαβαίνουμε ότι η σωστότερη προσέγγιση είναι αυτή της αλληλεπίδρασης όλων των παραγόντων. Το προπονητικό περιβάλλον θα πρέπει να αντιληφθεί από νωρίς ποιο είναι το μέλος της ομάδας εκείνο το οποίο κάτω από έντονη εξάσκηση θα μπορέσει να αποδώσει τα μέγιστα. Αυτό το μέλος θα πρέπει να έχει τη γενετική προδιάθεση αλλά και τη ψυχολογική καλλιέργεια που θα το οδηγήσει ψηλά.

Στην έρευνα του ο επιστήμονας εξέτασε και τους γονείς των ταλέντων. Αυτό που διαπίστωσε ήταν εξίσου σημαντικό. Στη πλειονότητα τους οι γονείς δε φόρτιζαν το ταλέντο ψυχολογικά. Όλοι ήταν αμέτοχοι χωρίς να ασκούν καμία πίεση για περισσότερη ή σωστότερη με βάση τα δικά τους πρότυπα προπόνηση. Τα παιδιά ακολουθούσαν το άθλημα που τους άρεσε και όχι αυτό που άρεσε στους γονείς τους. Κάθε κακή προπόνηση, ήττα, απογοήτευση έμενε στο χώρο άθλησης. Αν ο αθλητής το έφερνε στην επιφάνεια μέσα στην οικογένεια η αντιμετώπιση δεν ήταν κριτική αλλά καθαρά συμβουλευτική. Η θεωρία αυτή είναι η επικρατέστερη στις μέρες μας. Η έρευνα είναι λεπτομερής και τα αποτελέσματα της αποτελούν επανάσταση στο χώρο του αθλητισμού.
Η αναγνώριση και αξιοποίηση των ταλέντων στις πολεμικές τέχνες

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι νέοι που παίρνουν μέρος στις γνωστότερες επιδείξεις πολεμικών τεχνών δεν είναι ταλέντα της τέχνης αλλά ταλέντα γυμναστικών επιδείξεων. Το γεγονός ότι κάνει άλμα δυο μέτρων με τα πόδια σε πλήρη διάταση και προσγειώνεται με απόλυτη ακρίβεια έχοντας σπάσει δυο ξύλα στον αέρα δε σημαίνει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο σε ένα αγώνα.

Θα πρέπει επίσης εξ αρχής να διευκρινίσουμε ότι αναφερόμαστε μόνο στις πολεμικές τέχνες αγωνιστικού χαρακτήρα. Στις υπόλοιπες δε μας ενδιαφέρει αν κάποιος έχει ταλέντο γιατί δε χρειάζεται να το αναδείξει μέσα από αγώνες. Η νίκη για αυτές τις τέχνες είναι καθαρά ένα προσωπικό στοίχημα αλλαγής στάσης ζωής και όχι ένα βάθρο. Το αν θα εκτελέσει τέλεια σε κάθε λεπτομέρεια μια τεχνική δε έχει κανένα νόημα αν δεν έχει νιώσει τι βελτιώνει αυτή η τεχνική στη ψυχή του. Από μικρή ηλικία αυτές οι τέχνες αποδεικνύουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τα μαχητικά χαρακτηριστικά μιας αγωνιστικής τέχνης και συνάμα καλλιεργούν ένα χαρακτήρα ο οποίος δε νοιάζεται για το ποιος είναι καλύτερος.

Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο οι αγωνιστικές πολεμικές τέχνες επιδιώκουν το ίδιο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η αναγνώριση της ήττας και η διαχείριση της, το μαχητικό πνεύμα, ο σεβασμός στον αντίπαλο, η ταπεινότητα, η υπομονή και η συγκέντρωση στο στόχο, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που επιτυγχάνουν άμεσα από τις πρώτες κιόλας προπονήσεις. Σε αυτές τις τέχνες η δημιουργία ταλέντων είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Θεωρώ ότι είναι δυσκολότερο από κάποιο απλό άθλημα όπου η καθημερινή προπόνηση χωρίζεται σε τεχνική και ενδυνάμωση.

Στις πολεμικές τέχνες ο ασκούμενος πρέπει να διαχειριστεί πολύ νωρίς ψυχολογικά φορτία τα οποία δημιουργούνται ασυνείδητα και προέρχονται από ιδέες αντιλήψεις και στερεότυπα που έχει πιθανώς δημιουργήσει. Η δουλειά του προπονητή είναι δυσκολότερη γιατί πρέπει να αναπτύξει πρώτα σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία και μετά μεγάλους αθλητές. Ένα ταλέντο στις πολεμικές τέχνες πρώτα αναγνωρίζεται από τη στάση και τον τρόπο ζωής του και μετά από τα μετάλλια του.

Νίκος Κορρές

Υ.Γ. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη θεωρία του Daniel Coyle θα βρείτε στο εξαιρετικό βιβλίο του «The Little Book of Talent» Random House 2012.

Με εντατικό ρυθμό η προετοιμασία του Συλλόγου Ασιατικών Πολεμικών Τεχνών – Βίντεο

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016
ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Αθλητισμός

Η πολύ καλή και μεθοδική δουλειά του Συλλόγου Αστιατικών Πολεμικών Τεχνών συνεχίζεται εν όψει του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, με το Si Fu Θεόδωρο Κωστόπουλο, πραγματικά να μεταδίδει στους αθλητές την αξία της άθλησης και να τους δείχνει τα μυστικά των κινέζικων πολεμικών τεχνών. Η σκληρή δουλειά και το μεράκι είναι το μυστικό για την επιτυχία, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά σε όλη τη ζωή μας, συστατικά τα οποία μεταβιβάζει με άριστο τρόπο ο κ. Κωστόπουλος στους αθλητές του!! http://www.facebook.com/plugins/like.php?href=http%3A%2F%2Fwww.foninaousis.gr%2Fgo.asp%3Fdo%3Dnews%26id%3D27787&send=true&layout=button_count&width=450&show_faces=true&action=like&colorscheme=light&font&height=21

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ